Σήμερα συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από την ημέρα που ο πατέρας μου , έφυγε από κοντά μας ...
Ο Πέτρος Ι. Στάθης , έφυγε από κοντά μας σε ηλικία πενήντα δυο ετών, στις 8/5/1991…
Ο Θεσπρωτός Στρατηγός της ΕΛ.ΑΣ Πέτρος Ι. Στάθης , γεννήθηκε στη Ραβενή Φιλιατών του νομού Θεσπρωτίας το 1938. Κατετάγη στο σώμα της Ελληνικής Χωροφυλακής το 1958 . Το 1966 αποφοίτησε από την Σχόλη Αξιωματικών Χωροφυλακής με το βαθμό του Ανθυπομοιράρχου . Φοίτησε σε όλες τις σχολές και τα σχολεία της Αστυνομίας καθώς και στη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ). Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του διετέλεσε Διοικητής και Διευθυντής των περισσοτέρων κλιμακίων της ιεραρχίας. Έχει τιμηθεί με όλα τα παράσημα και διαμνημονεύσεις που προβλέπονται από το βαθμό του και τις θέσεις που έχει υπηρετήσει. Αποστρατεύτηκε με τον Βαθμό του Υποστρατήγου της Ελληνικής Αστυνομίας. Ηταν παντρεμένος με την Ευαγγελία Στάθη και απέκτησε δυο γιούς.
Πίστευε απόλυτα ότι οι άνθρωποι προσδίδουν αξία στα αξιώματα και όχι τα αξιώματα στους ανθρώπους. Θα μπορούσα να πω ότι δύο ρητά συμπύκνωναν την φιλοσοφία του για δουλειά του και την ζωή του: «κόλαζε κρίνων ἀλλὰ μὴ θυμούμενος» , « Μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφοίν μύθον ακούσεις». Θυμάμαι έντονα τα παραπάνω ρητά σε πινακίδες στο γραφείο του...
Πίστευε ακράδαντα ότι « ο αστυνομικός πρέπει να είναι ο φίλος και συμπαραστάτης του πολίτη στα καθημερινά του προβλήματα . Πρέπει , πριν καταφύγει στο έσχατο μέσο για την εφαρμογή των νομικών κανόνων , να εξαντλήσει τα όρια της πειθούς με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα , χωρίς καμία απολύτως διάκριση.»
Έφυγε από τη ζωή νικημένος από την επάρατη νόσο..Θυμάμαι ακόμη τον πατέρα μου. Μάχη μέχρι την τελευταία ώρα της διασωλήνωσης. Μάχη και στην εντατική από έναν περήφανο άνθρωπο, από έναν αγωνιστή της ζωής…
Επειδή ως γιός, είναι βέβαιο ότι θα υπερέβαλα σε ένα μνημόσυνο για τον Πατέρα μου , θα παραθέσω ένα λιτό και τιμητικό κείμενο του Αντιστράτηγου ε.α. της ΕΛ.ΑΣ Γρηγόρη Μπαλάκου * με τις σκέψεις του για τον Στρατηγό Πέτρο Στάθη:
«Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ Πέτρος Στάθης: To 1988 ήλθε στην Άρτα ως νέος διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Άρτας από Αθήνα. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε το διαφορετικό του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του σε σχέση με όσα μέχρι τότε είχαμε συναντήσει στους προηγούμενους Διευθυντές μας, Κυρίως όμως φάνηκε ότι επρόκειτο για άνθρωπο άλλου επιπέδου,έξυπνο,ικανό,ευγενή,πράο,μεθοδικό και αποτελεσματικό στην άσκηση διοίκησης.
Μπορούσε εύκολα να αξιολογεί τον καθένα μάνα εμπιστεύεται αυτούς που εργάζονταν και απέδιδαν, αλλά και άνθρωπος που μπορούσες να του έχεις εμπιστοσύνη. Η θητεία του στην Άρτα ήταν αξιοπρεπής και κόσμια από κάθε άποψη και ως άνθρωπος και ως επικεφαλής του συνόλου της αστυνομικής δύναμης του Νομού.
Προσωπικά, τότε υπηρετούσα στο Τμήμα Ασφαλείας Άρτας και συχνά ζητούσε να τον ενημερώνω για επί μέρους υπηρεσιακά ζητήματα. Πάντοτε μου έκανε εντύπωση το ότι γνώριζε πολλά περισσότερα από όσα νόμιζα και είχε άποψη και προτάσεις λύσεων για ό,τι μας απασχολούσε, ήταν ενήμερος για όλα και συμμετείχε ως ένας από εμάς στο κάθε τι, ακόμη και στις λεπτομέρειες.
Μαζί του είχα την τύχη να συζητώ πολλές φορές υπηρεσιακά θέματα αλλά και γενικότερα.Οι συμβουλές και οι νουθεσίες του πέρασαν στο μυαλό και την ψυχή μου και πολλά από αυτά που έλεγε προσπάθησα να τα υλοποιήσω ο ίδιος στην πορεία μου και στις διάφορες θέσεις που υπηρέτησα στο Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας.
Κάποιες φορές που ο καιρός ήταν καλός(Άνοιξη-Καλοκαίρι) αργά τα απογεύματα περνούσε από το γραφείο μου στο ισόγειο του τότε Αστυνομικού Μεγάρου και με προέτρεπε να αφήσω ό,τι έκανα-αν δεν ήταν επείγον και πολύ σοβαρό-και να πάμε παρέα σε κάποιο από τα γύρω χωριά(κυρίως Πέτα ή Κομπότι που του άρεσε πολύ η Πλατεία) ,όπου πίναμε κάτι και περνούσαμε αρκετή ώρα συζητώντας.
Ενώ ήταν στην Άρτα, έφυγαν από τη ζωή και οι δύο γονείς του και μαζί με άλλους-σχεδόν όλους τους αξιωματικούς- πήγαμε στη γενέτειρά του Ραβενή-Θεσπρωτίας για τα καθιερωμένα.
Στις κρίσεις του επομένου έτους ο Διευθυντής μας Πέτρος Στάθης προήχθη σε Ταξίαρχο και τοποθετήθηκε Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Πελοπποννήσου,με έδρα την Τρίπολη.Από την μία χαρήκαμε και από την άλλη στενοχωρηθήκαμε που θα έφευγε ένας πολύ Αξιόλογος Αξιωματικός και Εξαίρετος Άνθρωπος από την Διεύθυνσή μας.
Δυστυχώς όμως η υγεία του δεν του επέτρεψε να συνεχίσει την επιτυχημένη καριέρα του και τελικά δεν τα κατάφερε.
Αυτό που μένει σε μας που τον γνωρίσαμε από κοντά στην υπηρεσιακή μας διαδρομή είναι η ανάμνηση και ο σεβασμός για το πέρασμα ενός πολύ καλού ανθρώπου που ταυτόχρονα ήταν και άξιος Αξιωματικός.
Ας τον αναπαύει ο Πανάγαθος Θεός και ας αποτελεί παράδειγμα για τους νεώτερους.
Μια λιτή αναφορά στην μνήμη του Στρατηγού
Π έ τ ρ ο υ Σ τ ά θ η
Γρηγόρης Μπαλάκος/Αντ-γος ΕΛ.ΑΣ (ε.α)»
Θα ολοκληρώσω αυτή την αναφορά στον πατέρα μου με μια παράγραφο από την αποχαιρετιστήρια ομιλία του:
«Ολοκληρώνοντας την υπηρεσιακή μου σταδιοδρομία και αποχωρώντας από την ενεργό υπηρεσία, θα ήθελα να εκφράσω από βάθους καρδίας τις ευχαριστίες μου σε όλους εσάς για την αγάπη και το σεβασμό με το οποίο με περιβάλατε , για την σύμπνοια και την εργατικότητα ,για τις επιτυχίες που σημειώσατε, στοιχεία τα οποία συνέβαλαν καθοριστικά στην υλοποίηση του έργου της Ελληνικής Αστυνομίας. .Το ταξίδι στην Ελληνική Αστυνομία για εμένα τελειώνει σήμερα αλλά για εσάς συνεχίζεται.
Με τις σκέψεις και τα συναισθήματα αυτά σας αποχωρίζομαι με τις καλύτερες για τον καθένα σας εντυπώσεις διότι όλοι σας υπήρξατε Άριστοι συνάδελφοι…»
Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν πάψουμε να τους θυμόμαστε. Οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν πραγματικά δεν φεύγουν ποτέ από μέσα μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει μπαμπά .
ΙΩΑΝΝΗΣ Π. ΣΤΑΘΗΣ
Δημοσιεύω ορισμένες φωτογραφίες από την σταδιοδρομία του με τη στολή του , γιατί έτσι τον θυμάμαι και έτσι θέλω να τον θυμάμαι..Δυστυχώς δεν τον προλάβαμε με πολιτικά….
*Η Οικογένεια μου , ευχαριστεί εκ βάθους καρδίας τον Αντιστράτηγο ΕΛ.ΑΣ Γρηγόρη Μπαλάκο για το εξαιρετικό και τιμητικό κείμενο με τις σκέψεις του για τον πατέρα μου.
